Roleplay Sherlock Shitsuji

"Ehh, ze is zenuwachtig.. over een paar dagen wordt de eerste echo gemaakt." Zei Alois, hij staarde een beetje om zich heen. "Hoe is het nu met Charlie?" Vroeg hij na een tijdje.

-~-~-~-~-~-~-~-

"Hij is weer op de been" zei ze. "Helemaal de oude, geen littekens te vinden." Ze staarde naar de lucht en hing haar tas beter om haar schouder. "Hij vond het jammer dat je niet kwam. Hij zeurde er een hele tijd over, eigenlijk." Ze blies een pluk haar uit haar gezicht.

~-~-~-~-~-~-~-~

"Het leek me niet verstandig." Zei Alois fronsend. "Aangezien ik er toch niet vrolijk bij zou zitten en dat misschien over kon slaan op de anderen." Hij snoof.

-------------------------------------------------

"Ik zat boven" mompelde ze. "En toen in de tuin, met Alan buiten." Ze blikte op een etalage en rekte zich uit. "Ik denk dat Charlie je binnenkort wel zal opzoeken, gok ik. Maar daar ga ik niet over."

-------------------------------------------------

Alois zuchtte. "Chelsea, weet jij waarom ik nog steeds zo kwaad ben?" Hij zei het heel rustig, doch bitter. "Alex is er over heen en Ciel lijkt ook wat rustiger. Maar ik blijf kwaad, waarom?" Zei hij met een ernstige uitdrukking op zijn gezicht. Hij staarde voor zich uit.

--------------------------------------------------

"Ik luister" zei ze terwijl ze haar armen over haar vouwde. Ze keek hem aan, maar hield haar hoofd zo dat haar brilglazen het licht weerspiegelden, zodat haar ogen niet zichtbaar waren.

---------------------------------------------------

"Dat zeg je wel, maar kijk eens hoe je tegenover me staat. Armen over elkaar, ogen onzichtbaar. Als je iets wil oplossen, doe dan niet zo kort af en vervelend." Hij nam haar houding aan en keek haar spottend aan. "Zeg me eens eerlijk, hier krijg jij ook niet de drang op open te zijn van, hm?"

----------------------------------------------------

"Nee" zei ze. Ze zuchtte en ging recht op staan. "Je hebt gelijk." Ze deed haar bril af en poetste hem af, voordat ze hem weer opzette. Ze beet op haar lip.
"Ik weet dat ik stom deed. Dat hoef je me niet meer te vertellen. Ik heb het talent om dingen te verpesten" zei ze.

Zijn mondhoeken trokken een beetje op. "You sure do." Hij staarde voor zich uit. "Ik zei dat Alex van me hield. En insinueerde tijdens dat gesprek dat jij het niet echt deed. En je sprak me niet tegen..."Hij schopte een steentje weg. "Je ontkende het niet.." Hij beet op zijn lip en keek haar vervolgens aan. "Dus het was zo."

"Ik pak nooit onderliggende gedachtes op" mompelde ze. Ze zuchtte. "Weet je, toen ik voor het eerst naar Trancy Manor ging, ik van plan was Earl Trancy te vermoorden. Pas op de weg heen vertelde Andrew me dat de oude Earl gestorven was." Ze lachte zachtjes. "'Onder mysterieuze omstandigheden' zei hij. Dus ik kwam snel met de smoes op de proppen 'dat ik ben gekomen om mijn respect aan de late Earl te betonen'. Ik haatte die man, en ik had een vermoeden dat de volgende Earl the family bussiness zou voortzetten. Maar jij heb me altijd al verrast. En die verrassingen en het feit dat jij jij was, ookal waren er die etiquette regels en gebeuren, dat was waarvoor ik viel. En nog steeds.." Ze zuchtte. "Ik hoorde van Alan over het gesprek tussen jullie, jij en Alex en Alan. En toen schilderde ik de geweldigste reis die ik gehad heb, toen ik nog feen verplichtingen had aan wie dan ook. Ik vond het geweldig, weet je? Alles leek helderder met jou erbij. Werken met Ciel was zo...saai. Zo levenloos. Ik kon tijd met jou spenderen. En nog steeds, als ik hoor dat jullie in de stad zijn, doet me hart een sprongetje. Normaal dan."

Alois fronste. "Er zijn tijden dat je stom doet, of vervelend en je kan soms onuitstaanbaar zijn." Zei hij. "Maar nu ik zo kwaad op je ben, komt er weer een probleem omhoog, dat er al is sinds de dag dat ik je ken en er ook altijd zal zijn." Hij kwam op haar af en bracht zijn gezicht dicht bij het hare. "Ik hou van je, Chelsea Lingersheen."

"Voor altijd, Alois Trancy" antwoordde ze voor ze hem zoende. Ze sloeg haar armen om hem heen en wreef in haar ogen.

(Inspiloos)

Hij legde zijn armen ook om haar heen. "Nou heb ik nog maar één probleem.."

"Vertel?" zei ze. Ze zette haar hoed recht en poetste weer haar brilglazen. Ze pakte haar jasje dat ze had laten vallen van de grond en klopte het af.

"Ik moet nog zeven maanden lang leven met een zwangere Alex.." Zei hij, eerst ernstig, maar daarna begon hij te grijnzen.

"Poor you" zei Chelsea lachend. "Je mag wel bij mij komen logeren, maar ik heb een meningsverschil met de psychotische shinigami die Charlie, Owl, Andrew en mij dood wil hebben, en most likely met haar likely partner 'de-Engel-die-me-eerder-al-aanviel'." Haar maag rommelde. "En dat is het minste van mijn problemen, want ik wil wat eten en moet nog wat voor Grell vinden."

"Nehh, het lijkt me niet verstandig als ik nu weg ga.. Dat kan ze denk ik niet waarderen." Zei Alois. "Nou, met de psychopaat kan ik je momenteel niet helpen maar met het cadeau voor Grell wel.. Ik heb dankzij Alex een tijdje kunnen oefenen met het kopen van meisje-meisjes cadeaus" Hij grijnsde er een beetje bij. "Ehmm, je zou een fles parfum kunnen kopen, of sieraden, of make-up. Of... je zou musical kaartjes kunnen kopen. Iets waarvan je weet dat hij het leuk gaat vinden..."

Alex staarde omhoog naar het plafond. Ze was zich onnoemelijk aan het vervelen.

"Dat is waar" zei Chelsea. Ze trok hem mee naar een restaurantje, en ging zitten. "Dat is het probleem. Ik geef al een eeuw cadeautjes, ik heb alles wel zo'n beetje gehad." Ze bestelde een koffie. "Musical kaartjes...wat draait er?" vroeg ze zichzelf af.

"Afgezien van dat musicals niet draaien.. ehmm, volgens mij wordt de Lion King gespeeld, Marry Poppins, Zorro, o en een nieuwe versie van Romeo en Julia." Zei Alois.

"Oh, houd je mond, draaien, spelen, al springen ze in de lucht" zei Chelsea lachend. "Romeo en Juliet klinkt wel geschikt" zei ze,nadenkend. Ze bestelde een tosti. "Hmm, ik heb zeventwintig uur achter elkaar gewerkt en op muesli-repen moeten jatten van Alan."

"Gaat het?" vroeg Ciel aan Alex terwijl hij ging zitten.

Ze leunde tegen hem aan. "Ik verveel me..." Zei Alex en ze zuchtte.

"Muesli repen, he?" Zei Alois met een lach. "Maar, bestel je dan twee kaartjes voor Romeo en Julia?"

"Muesli ja, smerige troep" zei ze walgend terwijl ze aan haar tosti begon. "Ik haal wel twee kaartjes. Speelt Lestat nog? De Franse versie was niet om aan te horen!"

"Wat wil je dan gaan doen?" vroeg Ciel.

"Weet ik niet.." Zei Alois. "Maar je kan het op internet checken."

"Hmmmm, heb je zin om samen naar de film te gaan?" Vroeg Alex.

"Hmhm" stemde Chelsea in, met haar mond vol. Ze slikte de laatste hap door en veegde haar mond af. "Ik moet nu naar huis. Ga je even mee, voor Charlie?" Ze stond op.

"Is goed" zei Ciel. "Welke film wil je zien?"

"Ehmm even kijken." Zei Alex Ze pakte haar laptop (die al in de buurt lag en dus niet magisch op poefte) en keek. "We kunnen naar 'Water for Elephants'. Is er nog een film die jij graag wilt zien?"

"Is goed."

"Dan gaan we naar Water for Elephants. Ik heb niet echt een voorkeur" zei Ciel terwijl hij opstond en hun jassen haalde.

Chelsea betaalde voordat ze de winkel uit liep. Ze had haar auto geparkeerd op een kleine parkeerplaats achter het kleine restaurantje, haar gebruikelijke groene lamborghini.
"Oh." Ze realiseerde dat ze wat was vergeten en rende terug het restaurantje in, haar jas pakkend.

TIMESKIP

Alois klopte op de deur. Alex en Ciel waren weg, op naar de aller eerste echo, dus hij had besloten Chelsea een bezoek te brengen. Hij gaapte en staarde voor zich uit.

Alex zat zenuwachtig heen en weer te wiebelen.

Chelsea zat weer op haar atelier. Ze zat er veel de laatste tijd, tot grote zorgen van Charlie, Andrew en Grell (is het goed als ik dat er bij zet?). Andrew opende de deur.
"Lady Lingersheen is in haar atelier. Zal ik haar halen of wilt U daar zelf naar toe?"

"Rustig" zei Ciel. "Dokter Faust zei dat hij pas na werkuren ons zou kunnen helpen. Dat is over een paar minuten, Alex."

"Hmm.. mn buik begint wel een beetje groot te worden voor ongeveer twee en een halve maand... Weetje", Bloody Mary, de koninging voor Elizabeth de eerste, dacht dat ze zwanger was, maar stierf aan een buik tumor.. Al vraag ik me af of demonen aan zoiets kunnen sterven....Weetje, als een zwangerschaptest bij mannen positief is.. toont het kanker aan.. zou dat bij vrouwen ook zo zijn.."Alex was een beetje aan het ratelen. Zelfs al zou ze zoiets hebben, unlikely, dan zou ze er nog niet aan dood gaan. Maar... dan zou er geen kindje zijn...

"Als ze het niet erg vindt, ga ik naar haar." Zei Alois, hij stapte binnen en ging naar Chelsea. Voorzichtig opende hij de deur. "Hallo?"

"Alex, ik weet zeker dat er niks mis is. Demonen kunnen helemaal niet ziek worden" zei Ciel. "Noch kunnen ze kanker krijgen."

Chelsea keek op. Ze droeg alleen een -alweer- oud shirt van Grell, met nog meer verfvlekken dan normaal. Hij kwam over haar knieen. Ze keek op en glimlachte terwijl ze een pot verf weg zette.
"Oh, Alois! Kom binnen" zei ze in een goed humeur.

"Dat weet ik ook wel!Maar er klopt iets niet.. die buik is te groot voor een baby van twee en een halve maand!" Zei ze paniekerig. "Een of andere demonsiche ziekte? " Zei ze oaniekerig. "Of het is die wasbak..." Mompelde ze er heel zachtjes achteraan.

Alois kwam binnen. "Heey, wat schilder je?" Vroeg hij. Hij wist niks beters te bedenken, dus vroeg hij dit maar in plaats van zijn ogen te gebruiken en te kijken.

"Misschien groeien demonische baby's wel heel anders dan die van mensen" merkte Ciel op. "Heb je daar al aan gedacht? Misschien had je Maria om advies moeten vragen."

Chelsea keek over haar schouder. "Wat taferelen uit Frankrijk" mompelde ze terwijl ze er een doek overheen gooide. "Ik had je bezoek niet geplant, dus ik heb niet echt zwaar charmante kleding aan" legde ze uit. "Ik zal me even omkleden."