Roleplay Sherlock Shitsuji

Her feet slapped against the concrete of the buildings as she jumped to the next building. She wondered what the time was, as she wanted to eat before she would...venture outside again. Andrew was probably cooking already, the only other occupant of the house, if you could call it that. She could see the penthouse already, and she longed for the smell of incense and the white furniture; there was no sign of color to see, except for white and her clothes. She looked impeccable with her short hair and thick glasses. Suddenly, she skidded to a halt as she saw the familiar face of Alois. She narrowed her eyes as her hands clenched around her death scythe. She remained silent for a few moments, surveying her surroundings.
"Are you alone?" she asked toneless.

BPRO: Engels?

((pardon, ik ben gewend Engels te typen hier ;D voortaan doe ik t wel in t NL))

"Nu niet meer." Zei Alois. "Het verbaast me nog dat je niet gewoon door bent gesprongen."

Chelsea snoof. "Dat jij je hier al weer laat zieh verbaast me. Je had toch zo'n haast?" Ze sloeg haar armen over elkaar,en keek Alois giftig aan. Ze hield haar hoofd zo dat haar ogen ontzichtbaar werden door de spiegeling van het licht op haar bril.

"De stad is niet van jouw, ik mag gaan en staan waar ik wil. En de reden dat ik hier ben gaat je niets aan. Nou, ik dacht dat je me niet meer wilde zien, dus waarom strompel je niet terug naar je penthouse. Of naar de bodem van de Theems voor mijn part."

Chelsea glimlachte sarcastisch. "Graag zelfs. Ik heb betere dingen te doen dan me met een ondankbare peuter bezig te houden" zei ze kalm. Ze sprong op de rand van het gebouw en maakte aanstalten te vertrekken.

"Wordt moeilijk, aangezien je het zelf bent. Heb jij überhaupt ooit iemand bedankt? Ik gok van niet.Want jij kan alles zelf het beste niet waar. Nou, op deze manier, zal je geheel alleen overblijven. Met alleen die arme butler van je die aan je vast zit. Want weet je, jij bent niet in staat om echt om iemand te geven. Alex geeft om mij en zal dat ook altijd doen. Maar jij, jij bent gewoon.. leeg van binnen." Hij zuchtte, en liep weg.

(He isn't gone yet, for the record.)

"Ik ben ondankbaar? Heb jij ooit mij, of Undertaker, ooit, maar dan ook ooit bedankt dat we met de Deathbookmark in de CR van Jim Mccain hebben geschreven, en je zo gered hebben? Alois Trancy, Jim Mccain, beiden zouden nu,niet meer be staan, vergeten zijn."

"Jep." Was het enige wat Alois zei. Hij had hem inderdaad bedankt.

Chelsea snoof. "Mooi, dan is dat mijn verantqoordelijkheid niet meer. Net zoals jullie dat ook niet meer zijn." Ze wilde nog wat zeggen, maar de Big Ben galmde zes uur. "Zo laat al? Ik moet nog langs de Manor en dan ook nog die Ferris,Wheel spoedreapin'" mompelde Chelsea. Ze wreef op haar slapen en mompelde wat voor ze op het volgende dak sprong.

"Jaaa, ga jij maar." Zei Alois. Hij draaide zich om, en voelde iets in hem, wat er al een tijdje zat, om hoog komen. Hij sidderde. "En leer je verdomme nou eens normaal te gedragen. Panische, ongevoelige trut! En als je dat niet kan, laat me dan vrede's naam een keer fucking met rust. Ontzettend kutwijf dat je me bent!" Schreeuwde hij uit.

Chelsea vertraagde haar pas voor een paar momenten, en even leek het alsof ze zou stoppen. Toen rende ze verder, haar hoofd gebogen. Ze beet op haar lip en verdween in de verte. Na een tijdje kwam ze aan en glipte haar penthouse in.
"Wat is er gebeurd, m'lady?" vroeg Andrew. Ze negeerde hem en ging naar haar slaapkamer.

Ondertussen zat Ciel in zijn studie te typen op zijn laptop. Hij fronste.

"Waar is Chelsea?" vroeg Charlie toen hij binnenkwam. Er zaten blaadjes en gras in zijn haar en op zijn kleren en hij had donkere wallen onder zijn ogen. Hij keek Grell gapend aan.

"Geen idee, ze gaat er de hele tijd van door." Zei Grell. "Hoezo?"

Alex wandelde het dak op. "Werd het je even te veel?" Alois snoof. "Nee... ik dacht gewoon.. laat ik eens een keer zeggen wat ik denk." "Druk hoofd." "Nouja... een beetje." "Kom je mee naar huis of blijf je liever alleen?" "Ik zou alleen maar storen.. of niet?" "Misschien, maar dat maakt niet uit, als je graag mee wilt." "Nee, nog even wandelen." "Goed, ik zie je later." En Alex verdween.

"Ik moet iets vragen" mompelde Charlie teleurgesteld. Hij wendde zich af en ging op een sofa liggen terwijl hij naar het plafond staarde. Een paar seconden daarna stond hij op. "Ik heb honger, tijd voor een appel."

Chelsea kleedde zich om en ging naar de woonkamer. Ze knikte naar Andrew en samen gingen ze naar buiten.

Alex liep naar binnen. Ze zocht Ciel, maar toen ze hem vond, zag ze hem fronsend achter zijn computer zitten. Ze glimlachte. 'Laat ik hem maar niet storen.' Dacht ze en ze liep door.

"Als je honger hebt, moet je geen appel eten." Zei Grell. "Appels zijn voor mensen en paarden en stillen geen demonische honger."

Charlie keek hem giftig aan. "Insinueer je nu dat ik soms een ziel moet gaan eten? Als een demon? Als ik een appel wil laat je me een appel eten."

"Wat is er, Alex?" zei Ciel zonder op te kijken.

Andrew vond Alois. "M'lady vroeg me deze brief af te leveren." Hij haalde een envelop uit zijn binnenzak. Er stond niets op, maar dit waren de woorden van de brief;
(Pardon dr lamenesd, van chloor gebeurd dat xD)
'Alois,

Ik heb geen aanhef gekozen. Vroeger was het misschien geachte, of beste, of liefste, maar geachte is te formeel en de rest past niet bij een 'leeg' persoon.
Ik heb een overplaatsing aangevraagd, naar een andere land. Ik vertel niet waar Naar Marseille. Als je daar uit de buurt blijft, hoef je dit, ik citeer, 'panische ongevoelig trut' -mag ik je erop wijzen dat dat niet kan? Paniek is een gevoel, wst een tegenstelling met 'ongevoelig' is- nooit meer te zien.
Niemand behalve Will en Andrew weten het. Zelfs Alan niet. Andrew zal hier blijven. Niemand zal het weten tot ik weg ben.
Het is jammer dat het zo gelopen is. Ik flip nou eenmaal als ik geen keuze krijg, of zomaar hulp. Ik moet me altijd weer bewijzen, en al meer dan een eeuw weiger ik alle hulp. Als de laatste evil nobleman heb ik me moeten bewijzen, omdat ik een meisje ben heb ik me als mens en grim reaper moeten bewijzen, omdat ik een contract heb met een demon...En nu na de overplaatsing zal ik me weer moeten bewijzen. Ik zit al ruim een eeuw in dit patroon waar geen hulp gegeven wordt zonder tegenprestatie. Zijn demonen daar immers noet hrt beste voorbeeld van, met jullie Faustian contracts?
Een wijze reaper zei ooit; 'After ages, the line between comedy and tragedy will begin to blur.' Ik weet ook niet meer of dit een tragedie of een komedie is....

Chelsea'

Alois nam niet de moeite om stil te gaan staan voor een beklag waarin Chelsea, zoals gewoonlijk, toch aleen maar zou mekkeren en doen alsof ze een heilige was. Dus hij liep door terwijl hij zei. "Heel fijn, bedank haar voor de geweldige brief, het was een genot."

"Ik pak je appel toch niet af om hem vervolgens woedend het raam uit te smijten. Ik zeg alleen maar dat het niet helpt tegen demonische honger. En als je geen zielen WILT eten, moet je ook niet over honger beginnen. Want die komt echt niet door een tekort aan appels, dat weten wij allebei."

BPRO: Zeg het even als ze gaat stoppen met klagen en huilen en schelden en jammeren etc. Dan weet ik dat. Sorry, neurotisch, of gewoon irritant of vervelend, als je dat fijner vind om te lezen.

"Oh, en m'lady vroeg om door te geven dat Lord Ohantomhive samenwerkingsverzoeken niet meer naar haar maar naar Charlie moet gaan sturen" zei Andrew.

Charlie haalde diep adem en probeerde niets naar Grell te gooien. Het mislukte. Charlie gooide een vaas naar zijn hoofd.

"Sure, zal ik doen." Zei Alois. "Zeg maar; "Veel plezier in Canada." Tenzij je dat niet wilt natuurlijk, dan bedenk je zelf maar wat leuks. Maar gaat dit nog lang duren, ik wilde eigenlijk alleen gaan wandelen."

Grell ontweek de vaas. "Laat me." Zong hij.

"Frankrijk" verbeterde Andrew. "Niet vergeten, Lord Trancy. Het zou jammer zijn als Lord Phantomhive goedkoop hout van de Lingersheen Company zou missen."

Charlie's ogen gloeiden rood terwijl hij met allerlei voorwerpen naar de shinigami gooide.
"Charlie, niet doen! Zegt Cicero!" zei Owl terwijl hij de razende demon probeerde te stoppen.

Grell ontweek alles. "Je moet samen met Chelsea op zo'n anger control course. Ik zei alleen maar dat appels niet werken bij jou."

"Ik zeg het toch ook gewoon, dat is trouwens tot dusver te enige nuttige info. Ik ben hier niet voor haar, en toch moet ze komen storen. Ze denkt dat alles om haar draait. O en als ze zo graag alleen wil zijn, moet ze niet vertellen, en vooral niet aan mij, waar ze heen gaat. O en dat Canada was een grapje, maar ik heb geen gevoel voor humor."

Charlie leek wat te kalmeren. "Laat me nou gewoon even, Grell.." mompelde hij. "Honger doet rare dingen met me. Zou ik dan..." hij begon steeds zachter te mompelen.

Andrew negeerde Alois. "Zo blijkt maar weer hoe slechte butler Claude Faustus is" zei hij meer tegen zichzelf dan tegen Alois. Hij keek naar de tijd. "Oh, ik zal de limosuine moeten gaan ophalen. Goededag." En hij verdween.

Chelsea leunde tegen een hekje en keek naar de London Eye. Ze wachtte op met wie ze dan ook zou moeten samenwerken tijdens deze spoedklus; drie-en-veertig zielen in tien minuten. Ze hoopte dat het iemand met een gemodificeerde death scythe, zoals Ronald of Grell, zou zijn, zodat haar schema niet in de war zou lopen.

"Ben je eindelijk klaar Ronald?" Vroeg Grell. "Ja.... ik denk het. Hoezo, moet je werken?" "Nee, ik ben al klaar. Jij?" "Nee, ehmm.." Ronald zette een streep. "Há!" "He.. jammer."

"Ik volg die jongen echt niet.. nouja, hij is eindelijk weg." Zei Alois en hij liep vrolijk verder.

Charlie keek fronsend naar Ronald die er opeens was. Hij zuchtte en ging zitten. Hij staarde voor zich uit. Charlie wilde echt geen ziel gaan eten, maar hij was bang dat het echt niet meer zo lang verder kon.